Stopping Time | 2014

ENGLISH / GREEK

And if I stopped the time
on a staircase of moments
with bars as clock hands
and cracks engraved
from wounds...
What time would the clock of my life show?
Which moment would I choose to freeze on an eternal present?
On which heartbeat would I hold my breath?
At which glance would I stare
to keep my eyes forever open?
In which hug would I choose to hide
so that no one finds me again?
Which from all the scenes of my life would I choose
to play in an unstoppable repeat?
Almost impossible to find the second
on which I would stop the time
to stay there without asking nothing else.
But even if I found it
would I endure?
The intensity of my greatest desire on full blast for ever?
The pulse in a deafening degree without relief
The happiness not letting my eyes close?
Would I endure the perpetual insomnia of completeness?
Or the wounds that were never cured
and became cracks on the stairs of moments
would crash my heart
turning my soul into dust?

Maybe…
Maybe after all I would die on that pause.
Because so much happiness
can be endured only for a moment.

"We live with feelings, not with hours, on the solar clock. We should
count the time with the beats of the heart"
Aristotle

Σταματώντας τον χρόνο | 2015

Κι αν σταματούσα τον χρόνο
σε μια σκάλα από στιγμές
με κάγκελα για δείκτες
και ρωγμές χαραγμένες
από τραύματα.
Τι ώρα θα έδειχνε το ρολόι της ζωής μου?
Ποια στιγμή θα διάλεγα να παγώσω σε ένα αιώνιο παρόν?
Πάνω σε ποιο χτυποκάρδι θα κρατούσα την αναπνοή μου?
Πάνω σε ποιο βλέμμα θα κάρφωνα το βλέμμα μου
για να κρατήσω τα μάτια μου για πάντα ανοιχτά?
Σε ποια αγκαλιά θα κρυβόμουν
για να μη με ξαναβρεί κανείς?
Ποια απ’ όλες τις σκηνές από την παράσταση της ζωής μου να διαλέξω
για να παίζει σε ασταμάτητη επανάληψη?
Σχεδόν ακατόρθωτο να βρω το δευτερόλεπτο
που θα σταματούσα τον χρόνο
για να μείνω εκεί χωρίς να ζητήσω τίποτα άλλο.
Αλλά ακόμα κι αν το 'βρισκα,
άραγε θα άντεχα;
Την ένταση της πιο μεγάλης επιθυμίας στη διαπασών για πάντα;
Τον παλμό σε εκκωφαντικό βαθμό χωρίς ανακούφιση;
Την ευτυχία να μην αφήνει τα μάτια μου να κλείσουν;
Θα άντεχα την αέναη αγρυπνία της πληρότητας;
Ή μήπως τελικά τα τραύματα που δεν γιατρεύτηκαν ποτέ
και έγιναν ρωγμές στα σκαλοπάτια των στιγμών
θα θρυμμάτιζαν την καρδιά μου
κάνοντας την ψυχή μου σκόνη;

Ίσως…
Ίσως τελικά να πέθαινα πάνω σ αυτή την παύση.
Γιατί άλλωστε τόση ευτυχία
αντέχεται μόνο όσο κρατάει μια στιγμή.

"Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι.
Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς"
Αριστοτέλης